Zaburzenia mowy wewnętrznej

Uszkodzenie jednego z tych miejsc pociąga za sobą zaburzenie mowy wewnętrznej, a tym samym przeważnie zdolności czytania i pisania. Zaburzenia te noszą nazwę afazji. Należy je ostro odgraniczać od czynnościowego bezgłosu na tle histerii. Organiczne zaburzenia mowy i pisma można podzielić przede wszystkim zależnie od wieku ich powstania. Wrodzone i wcześnie nabyte zaburzenia mowy. Głuchoniemot może być pochodzenia usznego albo ośrodkowego przy uszkodzeniu lewego górnego zakrętu skroniowego na skutek porencefalii. Powstające tu zaburzenia w zakresie drugiego układu sygnałowego mają charakter wtórny. Jeżeli bowiem głuchonieme dziecko uczy się, to do niedorozwoju umysłowego nie dochodzi.  Niemota u dziecka bywa różnego pochodzenia. Zdaje się, że organiczne pochodzenie czystej niemoty tj. przy zachowanym słuchu, jest wielką rzadkością. Najczęściej chodzi o dzieci niedorozwinięte umysłowo, psychopatyczne lub nerwicowe. Niemota bywa wówczas następstwem zaburzeń uwagi, zaniku właściwego dziecku pędu do naśladownictwa lub nerwicowego lęku. W tym ostatnim przypadku bardziej uzasadniona jest nazwa mutyzm. Objaw ten może być pochodzenia nerwicowego lub schizofrenicznego. Ponadto pamiętać należy o możliwości ogłuchnięcia histerycznego, również w wieku dziecięcym . Czasem dopiero wyleczenie dostarcza dowodu rozpoznawczego. Wrodzone upośledzenie zdolności czytania i pisania jest rzadką wadą, występującą przeważnie rodzinnie. Ponieważ takie same wady mogą powstać po urazach lub stanach zapalnych mózgu, należy przy badaniu zawsze o ile możności opierać się na świadectwach szkolnych.                 W rozpoznaniu różnicowym liczyć się trzeba z możliwością powstania sprawy na tle nerwicowym lub psychopatycznym. [więcej w:  Projektowanie grafiki reklamowej w Warszawie, opieka nad osobami chorymi mazowieckie, psychoterapia, psychoterapia warszawa ]