Specjalistyczne zagadnienia kliniczne
W każdej innej dziedzinie medycyny, z wyjątkiem może pediatrii, gdy chodzi o male dziecko, chory na ogół chętnie poddaje się badaniom lekarskim, rozumie ich celowość, pragnie pomóc lekarzowi w jego pracy rozpoznawczej, dostarcza mu wszelkich potrzebnych wiadomości. Chorym psychicznie bardzo często brak poczucia choroby. Wielu chorych odznacza się podejrzliwością lub wykazuje dążność do dysymulacji. Niektórzy chorzy bywają tak podnieceni, że niepodobna lub przynajmniej bardzo trudno skupić ich uwagę. Chorzy, którzy mają poczucie choroby i szukają u lekarza ratunku, często mają do tego stopnia zwolniony tok myślenia lub zahamowany napęd psychoruchowy, że z największym trudem zdolni są dobyć głosu, aby się wywnętrzyć. Poczucie choroby jest często, np. u schizofreników, tylko pozorne. Chory chętnie opisuje swoje dolegliwości cielesne, bardzo często urojone, natomiast nie widzi w sobie objawów psychicznych i nie uważa się za psychicznie chorego. Dotyczy to w pewnym stopniu również poważnej liczby chorych psychonerwicowych, którzy do tego stopnia zaprzątnięci są swoimi dolegliwościami hipochondrycznymi, że nie widzą ich przyczyn psychogennych. W naszym postępowaniu rozpoznawczym nie jesteśmy zresztą zdani wyłącznie na wypowiedzi chorego. Jego oporne zachowanie się w czasie badania. jego milczenie, niemożność nawiązania z nim łączności intelektualnej lub uczuciowej są to wszystko również objawy choroby psychicznej, bardzo przydatne dla rozpoznania. Uwaga lekarza od pierwszego zetknięcia z chorym musi być wyostrzona na spostrzeganie wszystkich objawów, nawet takich, w których laicy nie widzą nic chorobliwego. Dla pełnego rozpoznania wszystko, jak zobaczymy, posiada swą wagę. Dawne rozpoznania psychiatryczne opierały się wyłącznie lub niemal wyłącznie na opisie podmiotowych przeżyć chorego, nawet gdy opis ten nie był zaczerpnięty z wypowiedzi chorego, lecz z zewnętrznego oglądu jego zachowania. [hasła pokrewne: forum kulturystyczne, psycholog gdynia, anatomia palpacyjna ]