Majaczenie i zwidy wg F. Morela (1932)

F. Morel (1932) stwierdził w majaczeniu drżennym obecność mroczków pozytywnych w postaci plam przeźroczystych różnej wielkości                    i kształtu, o wyglądzie pudru, dymu czy mgły, widzialnych łatwiej jednoocznie. Punkty te i plamki zlewają się, uzupełniają i przekształcają           w przedmioty i obrazy omamów wzrokowych. Na tym samym polega prawdopodobnie objaw czytania z czystej kartki. Jest jednak rzeczą nader wątpliwą, czy można zwidy   te zaliczyć do omamów prawdziwych, gdyż chodzi tu raczej o wyobrażenie spostrzegawcze, pozbawione sądu realizującego, tego nieodzownego składnika omamu, na co neurolodzy zazwyczaj nie zwracają dostatecznej uwagi Gilarowski (1949) przypisuje układowi współczulnemu zasadniczą rolę w powstawaniu omamów, jednakże widzi w nich wyraz schorzenia całego mózgu, a więc zarówno układu podkorowego, jak   i kory. Kandinski za omamy prawdziwe uważał tylko te, które mają charakter spostrzeżeń przedmiotowych, przeżywanych w przestrzeni zewnętrznej, podczas gdy opisane przez niego (na 40 lat przed Clerambault) omamy rzekome, czyli tzw. pseudohalucynacje, umiejscowione są w przestrzeni wewnętrznej i pozbawione przedmiotowości. Zespól Clerambault Kandinskiego składa       się z omamów rzekomych i myśli natrętnych (rnantismus). Jest to wyraz automatyzmu psychicznego. Chociaż między analogicznymi zjawiskami fizjologicznymi jak widziadła w marzeniu sennym i snach hipnagogicznych  a omamami patologicznymi są przejścia ilościowe              i podobieństwo struktury, to jednak uważa się omamy patologiczne za nową jakość w rozwoju psychozy. Nowa ta jakość da się wyizolować tylko sztucznie, drogą analizy psychologicznej. W rzeczywistości jest ona nierozłącznym składnikiem zespołu psychotycznego, gdyż wiąże się koniecznie z szeregiem innych objawów, jak zaburzenia świadomości, urojenia, rozpad osobowości lub naruszenie jej struktury, zaburzenia życia afektywnego itd. Zobaczymy zresztą później w części szczegółowej, że omamy nie są izolowanym pierwiastkiem, lecz że dadzą się zrozumieć tylko z punktu widzenia całościowo pojętej osobowości psychofizycznej chorego. [więcej w: pomoc psychologiczna, poradnia psychologiczna, porady psychologiczne ]