Lęki pamięciowe, ubytki pamięciowe

W wielu instytucjach leczniczych każdy nowo przyjęty chory musi napisać swój szczegółowy życiorys, o ile oczywiście jest do tego zdolny. Wychodzą przy tym na jaw luki pamięciowe, dziwactwa, ubytki inteligencji, psychotyczna treść, a także neurologiczne zjawiska w rodzaju paragrafii, drżenia, logoklonii, paligrafii itd. Wypowiedzi słowne chorego, nawet gdy zawierają zniekształconą treść, mają dla nas znaczenie jako materiał obserwacyjny. Zwracamy więc uwagę nie tylko na treść wypowiedzi, ale i na formę. Pytania, z którymi zwracamy się do chorego zbierając wywiad rodzinny i osobisty, nie różnią się niczym od tych, które kierujemy do jego otoczenia. Chociaż choremu brak jest obiektywizmu, to jednak wiadomości podane przez niego, gdy je zestawimy z informacjami otoczenia, pozwalają nam łatwiej na ustalenie stanu faktycznego. Pod jednym względem wywiad uzyskany od samego chorego ma większą wartość niż wywiad przedmiotowy. Mianowicie chory może nas daleko dokładniej poinformować O swoich wewnętrznych przeżyciach i dolegliwościach. Czasem możemy chorego skłonić do wynurzeń, gdy powiemy mu, że posiadamy już wiadomości od jego otoczenia i gdy wiadomości te odczytamy mu. Chory wówczas albo prostuje nieścisłości, albo je potwierdza lub uzupełnia. Po zebraniu wywiadów i ogólnym zapoznaniu się z okolicznościami, które spowodowały umieszczenie chorego lub w ogóle sprowadziły chorego do psychiatry, zobowiązani jesteśmy w każdym przypadku dokonać jak najdokładniejszego badania stanu cielesnego chorego, w szczególności badania neurologicznego. Ograniczanie się wyłącznie do zebrania objawów psychicznych było już niejeden raz źródłem ciężkich pomyłek rozpoznawczych. Lekceważenie strony cielesnej neurologicznej pochodzi z czasów, gdy panował w psychiatrii wszechwładnie psychologizm. Teoretyczny i kliniczny fakt jedności. Psychofizycznej nakłada na nas obowiązek wszechstronnego uwzględnienia całości ustroju żywego. [hasła pokrewne: chleb razowy na zakwasie, omamy rzekome, makijaz permanentny oczu ]