Stwierdzenie omamów

Stwierdzenie omamów nie zawsze jest rzeczą łatwą. Chorzy nie zawsze się do nich przyznają albo dlatego, że wstydzą się ich treści, albo czasem już w okresie późniejszym, dlatego ze nie chcą uchodzić za chorych, zauważyli bowiem, że lekarze uważają zjawiska te za coś chorobliwego. Zatajenie omamów jest wyrazem udawania zdrowia psychicznego, czyli dyssymulacji . Jeżeli chory z powodu skrytości lub wstydliwości nie chce wyznać omamów, dobrze jest okazać wobec niego, że się i tak o ich obecności wie. Można więc np. skierować pytanie wprost czy są to głosy męskie, czy kobiece  albo od jak dawna słyszy pan te głosy.  Wówczas czasem opory odpowiadają i chory swobodnie zaczyna mówić o swoich omamach. Pamiętać należy,  że nie wszystko, co chory nazywa glosami, jest naprawdę zjawiskiem identycznym z omamami słuchowymi. Kandinski opisał tzw. pseudohalucynacje, czyli omamy rzekome. Są to własne myśli chorego, które w pewnych chorobliwych warunkach,         np. w ciężkiej melancholii, stają się głośne. Jeżeli chorego wypytujemy dokładniej, to rzecz się wyjaśni. Chorzy używają czasem określeń obrazowych, nie mając wątpliwości, że chodzi tu właściwie o ich własne myśli, a nie o przeżycia rzutowane na zewnątrz. Do takich określeń zaliczyć można np. głos sumienia, głos obowiązku, głos kusiciela (na oznaczenie pokusy u ludzi religijnych) itd. Jest rzeczą bardzo ważną wczuć się w czasie badania w świat wierzeń i zapatrywań chorego, aby odróżnić takie określenia obrazowe od prawdziwych omamów słuchowych. Pomyłka może tu źle zaciążyć na rozpoznaniu. [więcej w: zespół abstynencyjny leczenie domowe, przeglądarka internetowa skierowań do sanatorium, strefy tętna kalkulator]